Wat motiveert je in je werk als tutor?

Ik vind gelijkheid heel belangrijk, en ik geloof dat je daarvoor ongelijk moet investeren. De leerlingen die wij lesgeven, kunnen dat steuntje in de rug goed gebruiken. Je ziet hun zelfvertrouwen groeien gedurende het jaar, dat is mooi om te zien. Daarnaast heb ik het altijd belangrijk gevonden om voor een non-profitorganisatie te werken. Er zijn bepaalde openbare voorzieningen waarvan ik persoonlijk vind dat ze te belangrijk zijn om aan de vrije markt over te laten. Wat mij betreft is de marktwerking in bijvoorbeeld de kinderopvang, maar ook in het onderwijs veel te ver doorgeschoten. Ieder kind heeft recht op goed onderwijs, maar dit kan niet elke school meer garanderen, omdat de klassen te groot zijn en de schoolbesturen veel macht hebben. Ook is het volgen van na- of bijscholing vaak vrijblijvend, terwijl het in andere beroepen zoals de accountancy, de advocatuur en bij de politie heel normaal is om eens in de zoveel tijd opnieuw getoetst te worden.

Stichting The Bridge sprak mij aan, omdat het een jonge organisatie is, waar iedereen lerende is en ook fouten mag maken. Ook vind ik het als sociaal wetenschapper belangrijk dat er onderzoek gedaan wordt naar de effectiviteit van onderwijsinterventies. In bijvoorbeeld de medische wereld is dit heel gewoon, maar in het onderwijs (nog) niet. Ik heb zelf het voorrecht gehad om te mogen en te kunnen studeren, en ik vind het belangrijk om nu iets terug te doen voor de maatschappij.

Wie of wat trok je over de streep om voor The Bridge te gaan werken?

Voordat ik begon met werken voor The Bridge, heb ik mijn lesbevoegdheid voor maatschappijleer gehaald en op een aantal scholen stage gelopen, of les gegeven. Maatschappijleer is nog steeds mijn passie, maar de klassen zijn voor mij simpelweg te groot. Een eenjarige docentenopleiding is wat mij betreft bij lange na niet genoeg om zelfstandig voor een klas met pubers te staan. Dat heb ik zelf ondervonden. Na mijn vertrek uit Harderwijk, mijn eerste ‘echte’ baan als leraar, sprak ik met Arend Otten, de personeelsmanager van het Christelijk College Nassau-Veluwe. Hij benoemde dat hij een opleiding tot sociaal psychiatrisch verpleegkundige had gedaan. Die opleiding duurde acht jaar! Het is eigenlijk gekkenwerk dat leraren van de universiteit na een jaar stage lopen gelijk in het diepe worden gegooid, en de verantwoordelijkheid krijgen over leerlingen waarmee soms ook veel aan de hand is. Ook kan het beroep van leraar heel eenzaam zijn, terwijl ik het juist fijn vind om samen met collega’s lessen voor te bereiden en te bespreken. En bij The Bridge wordt daar tijd voor gemaakt! Het is zo fijn om samen te rekenen en verschillende manieren te bespreken. En ook om samen de week af te sluiten en rekenspelletjes te spelen. Wat ik bij The Bridge ook heel leuk vind, is dat we in een klein team werken, waar iedereen zijn eigen ervaringen en kwaliteiten meeneemt. Ook is er veel ruimte om te leren, bijvoorbeeld door de observaties van je leidinggevende. Daarin mag ik zelf ook fouten maken, dat kan ik mijzelf nog weleens vaker zeggen. Fouten maken is niet alleen voor leerlingen leerzaam, ook voor mij is dat heel goed.

En dan mag ik ook trots zijn op wat ik kan! Potverdorie, een academische titel, een partij stage- en werkervaring in de zorg en het onderwijs en uiteindelijk ook mijn lesbevoegdheid gehaald, ik heb dat nu ook in mijn handtekening verwerkt. Ik geef niet om mijn titels, maar ze geven wel aan dat ik bepaalde kennis en vaardigheden bezit.

Wat fouten maken betreft is moeder worden heel verhelderend. Met Lea ging het niet direct goed, en heb ik weer moeten leren om te vertrouwen op mijn waarnemingen. Het is heel leerzaam voor mij dat niet alles in één keer lukt, en dat het heel veel tijd kost om ook mijn denkvermogen weer te herstellen. Ook mag ik tegen haar uitspreken hoe ik me voel, en haar vertellen wat ik doe. Dit kan ook van pas komen tijdens de lessen.

Het is ook heel leuk om binnen The Bridge creatief bezig te kunnen zijn. Mijn vakdidacticus, Koen Hoondert, zei altijd: wij hebben een creatief beroep, wij maken onderwijs. Dat aspect vond ik in het begin heel ingewikkeld, want wat is precies je leerstof? Bij The Bridge is de leerstof al voor je vastgelegd. Het is aan jou als tutor om een manier te bedenken waarop je de doelen gaat behalen. In mijn eerste en tweede jaar als tutor was ik vooral nog bezig met uitleggen, en ook om zelf mijn rekenvaardigheden weer een beetje op orde te krijgen, aankomend jaar ben ik van plan om vooral minder uit te gaan leggen. Om de leerlingen vooral zelf met materialen aan de slag te laten gaan. En dat ook visueel te maken. Daarin kan ik ook best wel iets van mijzelf laten zien. Met breuken kunnen we bijvoorbeeld gebruik maken van vouwblaadjes, dan gaat zoiets als een kwart berekenen ook leven voor de leerlingen. En laat de leerlingen het maar aan mij als tutor uitleggen. De rollen kunnen best af en toe omgedraaid worden, ik mag ook loslaten, daar gaan de meeste leerlingen juist harder van werken.

De BOU-check zou ik dus ook het liefste op papier door de leerlingen laten maken. Herhaling is heel belangrijk, het is goed voor leerlingen, maar ook voor mijzelf om steeds de verschillende stappen op papier te zetten. Dan is het ook makkelijker om de taken te verdelen. We kunnen prima de BOU-check verdelen, om vervolgens samen tot een goed antwoord te komen.

Daarbij is het voor mij goed om me opnieuw te verdiepen in de belevingswereld van leerlingen. Leerlingen zijn vooral nog bezig met wie ze zelf zijn, waar ze vandaan komen, wie hun vriendjes en vriendinnetjes zijn, wat een broodje of een appel in de kantine kost en wat er thuis gegeten wordt. Ik mag nog wel wat beter leren luisteren. Ik mag leerlingen beter leren kennen, en hun privacy-gevoelige informatie op STACK zetten. Ik mag ze ook vragen naar hun hobby’s en interesses om daar mijn lessen op af te stemmen. Bronnen helpen dan heel goed, en zelf vind ik het ook prima om ‘s avonds eens een voetbalwedstrijd of serie te kijken.

De zomervakantie is altijd een soort reset-knop voor leraren. Het was fijn om de tijd te hebben om ons eigen huis te organiseren, en ook zelf weer het plezier in rekenen terug te krijgen. Om met contant geld boodschappen te doen, een ijsje te halen, rekenen met maten en gewichten, te koken, muziek te maken, kortom om zelf het rekenen weer in de praktijk te brengen. En daar ook lol in te hebben!

Daar is nu ook ruimte in mijn hoofd voor. Ik heb alle sociale media de deur uit gedaan, daar word ik echt heel ongelukkig van. Het is heerlijk dat het thuis rustig is, dat we het samen goed voor elkaar hebben en dat ik aankomend jaar minder mag werken. Die ruimte zorgt ervoor dat ik ook weer zin heb om aan de slag te gaan, om echt een nieuwe start te maken. Een (deels) nieuw team en nieuwe leerlingen, is dan ook heel fijn. Echt een nieuwe start.

We hebben wat dat betreft ook een heel groot sociaal netwerk. Ik ben dankbaar dat wij allebei onze ouders nog hebben, dat Lea haar grootouders nog heeft, en dat we veel familie en vrienden om ons heen hebben. Het is lastig voor te stellen wat de geboorte van een kind met je doet, maar nu ik weer opknap na toch een postpartum depressie durf ik te zeggen dat het goed voor mij is om wat meer met de tijd te leven, en minder met de klok. Ik vind het leuk om voor iemand te zorgen, en tegelijkertijd is het ook heel vermoeiend om continu bij je kind te zijn. Op maandag passen onze ouders of schoonouders op, maar ik heb ook de mogelijkheid om dan zelf naar ze toe te gaan of eventueel Lea bij ons te houden als ik dat zelf wil. Ook hebben we een dagdeel extra kinderopvang aangevraagd. Nu ik dit schrijf, is Lea bij gastouder Lianne, en hebben Jarno en ik gewoon een paar uur in ons huis, zonder kleine. Heerlijk om samen een kop thee te drinken en wat klusjes in huis te kunnen doen.

Welk moment in je werk als tutor ga je niet snel vergeten?

Tijdens het project krijgen ouders de mogelijkheid om mee te kijken met een tutorles. Het afgelopen jaar had één duo allebei hun ouders meegenomen naar deze ouderinlooples. Ze hadden best moeite met rekenen, maar waren heel erg trots dat ze aan hun ouders konden laten zien wat ze geleerd hadden. Ze legden zelfs sommen uit aan hen uit! De dankbaarheid van zowel de leerlingen als hun ouders maakte dit tot één van de mooiste momenten van het jaar.